Karanlık Çökmeden Önce

Kıramadım bi türlü korkularımı

Es geçemedim dünleri...

Bazen bir şarkı oldum gün boyu

Bazen de grimsi bir hayal uğruna

Kapadım gözlerimi erkenden...

Oysa daha çocuktum ben

Karanlık çökmeden önce

Şimdi hangi yolun hangi kavşağından

Ne yöne gideceğimden bihaberim

Meğer ne çok medcezir varmış

Ne çok yakamoz yansıyormuş yüreğimde

Ahh Pâre...

Bak kirpiklerimin ucunda hüzünlü bir akşam

Hafiften bir rüzgâr esiyor...

Öylece beklemekteyim çimler üzerinde 

Oysa beni solgun papatyalar sarmıştı

Karanlık çökmeden önce

Yorgundum... Bir yaz akşamıydı

Öyle puslu öyle sessiz

Bu duvara yansıyan gölge benim miydi yoksa

Ağarmış saçlar, donuk bakışlar...

Söyle bana Pâre

Yine yalnız mıydım

Aynadaki ben dışında...

Oysa yıldızlar eşlik ederdi bana

Karanlık çökmeden önce

Şimdi adım attığım her sokak yabancı

Kaldırımlar mat bir kâbus...

Bu şehir bu gökyüzü ayrı bir sarhoş

Ve duraklar ki bir o kadar sessiz

Bir o kadar mahmur...

Söyle bana Pâre

Adım adım aramadım ben seni

Sayıklamadım mı seni her gece

Oysa ben yutkunmazdım...

Yağmur yağdırmazdı yanaklarım

Karanlık çökmeden önce