Karanlık Oda

mağaramda huzur dolu
bir karanlığa koydum başımı
yaslandım ıslak duvarlara
ve rüyamda saf damlalar
süzülüpte sarkıtlardan
arına arına
damlar yanağıma
burnumdan akan kırmızılar
kırıldı bir bunağa
ben çağırmamıştım oysa
herşey
bir ceylanla başladı
uzattı burnunu, karıştım bir an huzuruna
ceylanlar çağırıyor
ceylanlar bir tuzak
güneşi diktiler kapıma
avaz avaz ışıyorum
haykırıyorum
dışarıya dışarıya
tiril tiril
titriyorum
sarılıp karalara
ah katışsam
katışsam mağarama
asıpta bedenimi buzdan tavanına
taş kesilsem
taş kesilsem soğuğuna
yerden yükselen bir dikit(im)
uzanıyor(um) saf damlalara
konsa yarasalar konsa omzuma
uyusa yarasalar uysa omuzuma
mağaramda huzurum
mağaramda sessiz kahkaha
çıkamam çıkamam
gözlerim alıştı karanlığa
bakamam bakamam
gözlerim köreldi aydınlığa
kapatın kapıları kapatın
selamsızım, sabahsızım ve yalnızım
kapatın, kapatın kapımı
bari gözlerim darılmasın

27.10.2011