Karanlıklar Kraliçesi

Yine siyah simsiyah saçlarının
Zifir gecesine aktı ruhumun şahı;
Hücrelerimin bittiği, okyanuslarımın başladığı yerden...

Taa derinlerimde ki vaveyladan
Sessiz çığlıklarımın haykırışları..
İçten içe, adını mıh gibi yüreğime kazıyor.
Senin, gelinciklerinin toprağının suyu
Ve yemyeşil dallarında, tomurcuğun olmayı düşlüyor...

Sen ise, gözlerimden umarsızca düşen incileri topluyor
Küçük bir çocuğun,
Misketleriyle oynaması gibi oynuyorsun benimle.
Sonra masum bir çocuğunun, tebessümüyle
Süslediğin gözlerinle, gözbebeklerimden
Ruhumun harına akıyorsun...
Sıcacık ellerinle, buz kesmiş sol yanıma ısı oluyor,
Eritiyorsun yüreğime saplanmış buz saçağını...

Bayram sabahını yaşar gibi şenleniyor hücrelerim.
O an âlemin mutlulukla adlandırdığı
Aşk divası ben oluyorum sanki.....
Çok sürmüyor senli duygularımın zirveye ulaşması..
Ansızın, beni geride bırakıp
Kanatlanıp uçuyorsun, nereye eserse artık.
İçimde fırtınalar kopuyor sen gidince
İliklerim kuruyor, hücrelerim ölüyor.
Dermansız yığılıyorum olduğum yere;
Çaresiz...

Suçsuz olmamam rahatlatacaksa seni
Peki, sen sütten cıkmış ak kaşık,
Bense karanlıklarda saklı kraliçe kalayım...

Biliyor musun sana hep söylemek istediğim neydi?
Hani aşkımıza belirsiz tuzaklar kurdular ya
Ve seni, benim beyaz kuğumu siyahlara bürüdüler.
Sana olan sevdamdan bir an bile taviz vermemdim;
Çünkü ben seninle birlikteyken
Hergün biraz daha mutluydum.