Karanlıkta Ötmeye Başlar Sabah Kuşları

Hiçbir şey yerli yerinde değil
bu akşam

dışarıda
geceye toz gibi dağılan
sessiz bir yağmur
kanlı bir orak gibi arada bir görünen
hilal

düşüncelerim
birbirini kovalama çabasında
yakalamaya çalışmıyorum artık
bıraktım onları kendi hallerine
boşluk gibi duran
bir hareketsizliğin içinde
kendimle yüz yüzeyim
iliştiğim penceremin önünde



Milyonlarca yıldan beri
gecelerin sessiz, karanlık
ve gizemli olduğu
ve milyonlarca yıl daha
böyle olacağı geçiyor aklımdan

sonra, bölünmüş aşklarla ilgili
çekilen acılar
ve nedense
katillerin de öldüğünü düşündüm
öldürmek kurtarmıyordu onları ölümden Musa...




Şehir
derin bir uykunun sessizliğine sarınmış
sokaklarda geceden yağan yağmurun ıslaklığı
yollar sessiz
binalar uykulu

Sabah kuşlarının seslerini işitiyorum
uzaklardan gelen
iplik iplik aydınlığı çekiyorlar
gecenin eteklerinden
onlar öttükçe ağarıyor hava
bir örtüyü usulca kaldırır gibi
geliyor sabah

ve kargalar
yaşlı sesleriyle
bana çocukluğumu hatırlatıyorlar...



Aşkı ve ölümü düşünüyorum
meyve bahçelerini
ve sabah kuşlarının
karanlıkta ötmeye başladığını Musa


ve
milyonlarca defa doğmasına rağmen
sabahın hiç eskimediğini!...