Karanlıkta S/aklanır S/onsuzluk

/kentime düşerdi yüzü,fotojenik bir hayalde
kendime yalnız kalırdım,bir başka karede/
.
.
.

onu düşünmeye başladığım anda
uzaklığının gölgesi sinerdi kirpiklerime
yaşlarımın melodisinde ıslanan sayfalar boyunca
'gül kurusu'şiirler biriktirirdim ona


her aşık kadın gibi,aklımı yüreğimde kaybederdim
bulmak için aradığımda sokaklarını
sevdiğim adamın o güzel hayaline düşerdim
bakışlarını uzaklara ertelemiş,öylece seyrederdi hayatı
''ah''derdim... ''aklından geçen hayat 'yüzüm' olsaydı''


(''ama dizelerin ışıklarını yakta git''derdim
ki,karanlıktan korkmasın şiirlerim)


ve giderdi,inadına karartarak harfleri
akrep zehrine bulardı yelkovanı
zaman k/an kaybederdi
içi'm bizi terkederdi


/bazen parmak uçlarımı acıtırdım,adına adanan kalemlerle
belki acır diye gözleri,adına adanan kelâmlarla/


ve karanlığa alışırdı bir şiir,yasal bir vedada
kelimeler çocuk kalırdı
yazdıklarımın kalbine indirirdi yokluğu
yazamadıklarım,umrumun kabahati olurdu


çoğu zaman
yalnızlığın kelâmlarını acıtırdı şarkılar
kalem suskunluklarında


heba olurdu kalbin aşka nefreti
'susma' hakkını kullanan dilime
'anlama' hakkını feda etmezdi gözleri
.
.
.

kapılarını araladığımda şarkıların
yalnızlığın manasız kalabalıklığı gelirdi aklıma
bir ömrün bir bakışa adandığı yerde
kalbimde
izlerine rastlardım s/onsuz hayatımın
''keşke''derdim...''onun emaneti olmasaydı yalnızlığım''