Karanlıktı Gökyüzü

K_ırgınlığın üzüntünün şekillenip hayat bulduğu çehrem de, bir sızıntı göz kapaklarımın arasında
A_kar durur ağır ağır ama görmez gözler, ayin ışığı çaresiz gösteremez, nafile gayret
R_rıhtımdan düşer ayin ışığı, uzanmak ister nemli gözlerimin üstüne, kapatmasın zifiri karanlık yalnızlığıma diktiğim gözlerimi
A_nsızın derin bir nefes alırım iliklerime dek ve derin bir iç çekerim, boş sigara paketinin içinde son sigara hayaliyle
N_asılda parlardı gözlerin, gözlerimle karşılaştığında
L_anet edercesine karanlığa, kızgın, kavgalı, yorgun ve günahkâr geceye
I_sınırdım bazı günler bu sonsuz karanlığa, severdim bazı bazı nadirde olsa
K_arga tulumba örterdi çünkü, yeryüzünde çirkinliğe dair her ne kötülük varsa, yeni güne niyet
T_utsak ruhum, kelepçeli ellerim ayaklarım, semaya bağladığım gözlerimle bağlıyım dünya denen bu sahte zaman aralığına
I_stıraptır bu sahnede oynanan her oyun, her replik, her kurgu

G_ölgelerle yıkanırdı simsiyah geceler bile, ayla aydınlanan o dar sımsıcak sokaklar arasında, uzun kısa gülümseyen gölgeler
Ö_lulerle yıkanıyor şimdilerde, o simsiyah alaca karanlık ve ay yine orada, gösteriyor nasılda ağlayarak gecenin koynuna uzandığını
K_ırk yılı devirse de mısralarda engin, kırk kelime edemez oldu, o kırk yılın hatırına, bir vardı bir yoktu...

Y_alnız ölümü ister, ölümü bekler oldu yaradandan umutsuz yarınlara yarım yarım bakarken
Ü_rperdi yüreği birden, gerçekten istiyor muydu ölümü yoksa mecbur mu bırakılıyordu, meçhul...
Z_arar veriyordu belkide dünya'ya, her adımında da dilleniyordu dünya ona karşı, yeter der gibiydi, son yolculuğundan haberdar ve son nefes aralıkları, öksürten
Ü_mut ettiği diyara karanlıkdan aydınlığa, ya da karanlıkdan daha da karanlığa...