Karayı Beklerken Ben

//ahşap konağın büyük camında keder
sevinçle kardeş olmuş, nan için
türlü kuşlar birbirini ezer...//

bütün dünyayı versem diyorum
s/essizce onları seyretsem
kaneviçeme takılıyor
henüz doğmamış bülbüller
hangi gülü işlesem
yumuluyor goncalar
üzerinde kimbilir, kimlerin ahı var?

ben de çok sevdim bir zamanlar
karaya ulaşmayı bekler gibi b/ekledim seni
ne zaman görsem sokaktan geçişini
dolandı yüreğime işlememdeki zincirler

çöz dedim, b/ağladın!
ç/al dedim ahlara y/aslandın
yüreğimde hep öylece kaldın
h/ana yakışmayan ayrılıklar

ahşap evin tokmağı
ötelerden duyulur yankısı
durdurur bu esrarengizliği
sükuta gömer cezimli şın harfi
aşk, kapıya yaslı bekler
içinde ölmüş bir yüreğin cenazesi


karayı beklerken ben
karalar bağlatan sevgili!
ben hep iyi bildim seni
hayallerimi süsledin her sabah
b/attım seninle, akşamları

bitmedi ömürlük kaneviçem
değişti sokak, insan ve aşk
gül olmadı, bülbül doğmadı hiç
dondu ölüm, s/oldu mezar, s/üzüldü aşk
dağıldı haneler, kanadı melekler, üşüdü yaram
kış hikayesinden geriye sadece
komşu evin delikanlısı kaldı


s/ar dedim utandı
s/al dedim b/ağladı


ya aşk dedim
şın dedi
konuş dedim
cezimledi
anladım suskunluk
kaderi aşkın
ayn ile gafın ortasında
s/essiz bir şına gebeyim

//ahşap evin camında harfler
buğulanmış, bülbülü bekler
tüm karmaşıklığına rağmen bu evin
büyür saksısında güller,
gülümser hala hayaller...//


karayı beklerken ben
fırtınaları sevdirdin sen!
ve bir gün..gül! dedim,
gülümsedin


aslında sevgili!
sen bende
hiç ölmedin