Kardelen

Bir sabah...
Buz kesmiş yatağında,
Beni bulamadığında,
Bukalemun gibi renk atacak,
Artçı depremlerle sarsılacaksın...
Çünkü güneş doğmuş,
Mevsim yaza vurmuş olacak.
ve ben gitmiş olacağım...

Dememiş miydim kardelen?
Söylememiş miydim sana,
Soğuk mevsimlerin adamıyım diye...
Üşütür varlığım seni,
Üşütmesem, sevemezdin hiç beni...
Sen, açmaya niyetlenmedin ki gönül dünyamda,
Ben, beyaz oyuncaklar salayım yüreğine.
Sıcak olmamı bekleme benden,
Hem kardelenler sıcakta açmazlar ki!

Üşüdün mü kardelen?
Yanlış mevsimlerin çiçeği mi oldun yoksa!
Ben senin ilkbaharın veya güzün değil,
Ben senin kışın olacaktım.
Son nefesini bende alacaktın.
Sarıkamış şehitlerini bile sarıp sarmalayan ben,
Çetin bir kış günü,
Senin de üzerine yağacak,
Sonun olacaktım!

Ne de çok nazlandın kardelen?
Ben, lapa lapa yağarken üzerine,
Sen, gıdım gıdım açmıyorsun bile!
Üzmekse niyetin eğer,
Güneşe söyleyim tez elden gelsin.
Alsın beni senden.
Alsın ki,
Uzak şehirlerde doğayım yeniden...

Ne dersin kardelen?
Palandöken dağlarına mı yağsaydım?
Güneş oralara geç uğruyormuş,
Aşkımız, belki baki kalırdı orada...
Ben soğuk şehirler adamıyım,
Sıcak şehirlerde ne işim var kardelen.
Ben yağmaya başladım lapa lapa,
Sen de açmaya başla ki,
Artık erelim murada!