Kardelen

ya solarsa, solurken kardelen
şubat vurduğunda
hiç gitmediğim o dağa

alışmışken kokusuna
asi yalnızlıklarda
cinnetim yenerse çığlığımı

parmaklarıma dolanan kış sarmaşıkları
üşürsem ya da içimde çıplaklığım
ölümün ertesi ise zaman ve hala aynaları buğuluyorsam

gözlerimi aşırırken senden çok uzağa
gidiyorsam, izlerimi süpürürken poyraza
ve dilimde hala o şarkı
o mahur zaman



meçhulüm ben
kadavramın peşinde dolanan, dilenci
yitik bir avluyum belki
hani ıslak bir taşa sırtını yaslayan kedi misali

kaşlarımdan süzülen
kırkikindi


ağlıyor muyum ?
hiç bilmedim ki, yüreğim damlarken kaldırımlara
ve gözümden akan o şeyi

belki
hıçkırmak budur
kalemden beyaz kağıtlara çizilen harfler
ya da o ölümcül kafiyeler

oysa
ne de hoş olurdu
şu kavisli patikalara tırmanırken
ıslığımda ıslaklığım

şubat'a koşarken ve aralarken kar zerrelerini
içimden çıkarmak o kardeleni




ya solarsa, solurken
ayaz vurduğunda
hiç gitmediğim o dağa

alışmışken kokusuna
asi yalnızlıklarda ...