Kardelen

Yanlış yaptıklarım bırakır mıydı yakamı

Yahut bir kardelen misali

Üşüyecek miydim yalnız başıma "

Titrek bir mum alevine takılıyor gözlerim

Gölgesi yoktu...

Bir okyanus çizmiştiler etrafına

İçinde türlü türlü gemiler 

Dalgalar vuruyordu kıyısına alevin 

Korkuyorum...

Korkuyorum damla damla düşenlerden

İçimde yitip gidenleri arıyor

Bulamıyorum...

Bir divit kaleme döküyorum her şeyi

Beyazın üzerinde çırpınıyor anılarım

Dört bir yandan saran sarmaşıklar

Örtüyor üstünü karanlığın...

Ve vuruyor penceresine yüreğimin güz yağmuru

Öyle hazin öyle mahmur...

Ağlar durur kalbim bugünlerde

Sözlerim var dünlerden kalan

Yutkunup kalmalara alışıktım sanırım 

Oysa bir hüzün, bir beyaz martı

Bir alaca at yeterdi yarınlara varmam için

Geç oldu...

Daha kökleri ıslakken mısırların

Daha çocukken çocuklar 

Daha yanıkken sokak lambaları

Dönmem gerek geriye 

Gidiyorum, sen beni bekleme

Seni ilk gördüğüm yerde kal öylece

Titrek bir alev olup eritme bedenimi...

Yağmur bulutlarını unutma

Kızıl bir akşamüstü

Üflemen yeter onları dağıtmana 

Hoşça kal...

" Ve hercainin gittiği o günden beri

Avuçlarımda hep bir kardelen kaldı

Öyle yalnız öyle uykulu

Bir kardelen kaldı üşüyen "