Karıma Mektuplar 1

Dut mevsimiydi zaman,

Ten rüzgara hasret, 

Toprak suya, 

Ben sana... 

Avare dolandı zaman ayaklarıma, 

Tökezledim, 

yuvarlandım ayaklarına, 

Bir el uzatanım olmadı, 

Kalkamadım epey zaman...

Yıldızlı gökkubenin altında, 

Temmuz sıcağında, 

Pencerenin perdesi aralandı bir zaman, 

Ay çehrenin ışığı doldu evrene

O küçücük perdenin kenarından... 

Yine kalem yine kağıt, 

Yine sen...

Şair oluyorum bu gece, 

Ergen cümlelerim kalınlaşıyor, 

Yine seni kırıyorum, 

Bi türlü aşkımızı olgunlaştıramıyorum... 

Özünde öyle derin bir sevda ki

Laciverti en koyu, enparlak tonu, 

Güneş sarısı, gün yeşili... 

Papatyanın beyazı 

Tan siyahı, 

Kan kırmızı aramızdaki sızı,... 

Uğruna yaktığım gemiler, 

Yandığım onca ateş, 

Ve daha nice engeller... 

Bi cümlenle tarumar olur onca zillet... 

Elleri köy küçüğü, 

Ten Çukurova pamuğu, 

Gözleri kömür karası

Ay dilberim... 

Ben sana gönül verdim, 

Sana aşığım.. .

Ne olur anla, 

Bi inat uğruna 

Böğrüme hançer atma! 

Nafile anlamaz gafil! 

Telli duvaklı gelinim.,

Karım, karıcım.. 

Sana neden gülüm der bu dil?

Kaf dağın ardından

Gül kokun alır, soluk alırım.,

Nedir bu bendeki acizlik? 

İki tomurcuğumuz varken, 

Hıdırellezde çözülen para kesesi gibi, 

Çözüyorsun beni dalından... 

Anladım ki artık 

Yürek sancısı bu bendeki, 

İflah olmaz artık, 

Ruhum seninle kirlendi, 

Bedenim;

 ölmeden kefenlendi...