Karınca Duası

keçi patikası gibi gülüşün

sağımda solumda böğürtlen çalılıkları

dere kenarında su yılanları

evde hal uykusuzluk pınarı içip duruyorum

sundurmada telaşlı beklemeler

eski uygarlıkların çer çöp olmuş hayalleri

ne yapsam düşmüyorlar yakamdan

iklim soluk renklere gebe

yine de tuvalin benzi gülümsetiyor

ressamın hayata gülmeyen yüzünü

gökkuşağı bulamayacak amma

az kaldı ebegümeci ile madımak toplamaya

her hevese bir bulut çiziyor tek nefeslik

her buluta iki kırlangıç kanadı aslı yok

o şeyh mi kovdu tövbe kapısından

ben mi yok yere alındım da kaçtım can evimden

çileye sabrı öğretecekken dile umudu

el etek öpmeye bile razıyken kapı aralıklarında

garibim öyle bir derde düştü ki tam sopalık

döndüm sırtımı gittim el elde baş başta

eşeğe semerim tek başıma her derdimi çekerim

asıl şiir yazabiliyor musun onu söyle

saklı kentler var içimde ayak basılmamış

boğazımda bir yanma ve açlıktan acı su

artık direnemez bilirim konuşur hissiz duvar

geceye oturup gül üflüyorum gamzelerine

yersiz yurtsuz kamış muştular veriyor halden

gel diyenlerin ellerine hayatın sırrını vereyim mi

dili unutulmuş milletlerin karınca duasıdır şiir