Karınca Kara/rınca

Gece geçti gündüzünden
Şöyle bir of çekti yıldızlara bakıp
70 liğin anısı taze hala masada
Bir yudum iç çekişi
Artık dakikaların hepsi sarhoş
Sızıncaya kadar hüzün
Bir köşeye

Elini tutan baston
Yaşlılığında
Ama masayı kaldıran yok
Sokulup böğrüne
Yıldızları sayanda
Bir bakımlık canı kalmış
Hayatın ona verdiği
İşte eninde sonunda
Bu kadarmış

Gecenin matemi hiç bitmez
Uzar gider
Üstelik tan ağardığında
Dürter de dürter
Daha sarhoşluğu geçmeden
Başlar yeniden yüzleşmeler
Yıkar eskimiş tenini
Su serpemez bir türlü yüreğine
Eli her defasında dokunur
Ama ısıtmaz içini,
Tahtadan yapılmış asası
Her ne kadar yapılsa da insan eliyle

Böylesi zamanlarında
Çocuklaşır insan
Özleşir
Avunacak bir şeyler arar
Karın tokluğunda
Yamalı pantolonuyla gezinir durur
Nereye gitse
Ne yapsa
Yinede kendisiyle buluşur

Akşamı ederse
Masada hala
Dünden kalan hatıralar
Birkaç yudumda
Kendini bekleyen sızmalar

Çoğu zaman
Pantolonu üstünde
Kimi zaman asası yanı başında
En çok da anlayan kendisini
Duvardaki resimler
Birde
Yudum
Yudum
..........

Siz hiç parkta tek başına oturan bir insan süeti gördünüz mü?
Ayağınızın altında ezilmemeye çalışan
Yaprak değil, karınca misali
Yaşayan

Huzurevi
Duvardaki resimler
Parkta oturup size, masum, masum bakan gözler
Yılların ödülü bu olsa gerek, koşarak geldiği yerde (bir zaman/dı)
Karınca kara/rınca, zamanı/da gelince, su/sa/rak beklemek