Karmaşa

bir gün bir el uzanır,
dokunur tenine
parmaklarının arasından görünen şefkati sarar ansızın
uzunca yolculuk görmüş bedenini.
yakınlaştığını hissettiğin anda
epeyce yol almıştır zaten senden uzağa.
uzak ki; sözde belki
uzak ki bakamadığın gözlerde.
ele avuca sığmaz kaderin pişkinliği
dur durak bilmez yıkıldığı hayaller sayesinde.
düştüm; hıçkıran gözlerim şahit olsun ki
düştüm; en dibe.
hayatın karmaşasını kendime uıydurdum da
bedenini bulamadım.
ne aşk, ne de bir dost acısı
yıkar adamı, çaresizlikten başka.
öyle ki kendine kalamıyor insan
sessizliğin ortasında.
bir ben desem bir de o derin uyku halimi,
ya da ne ben ne sen; bilinmez galibi..