Karşılıksız

gecenin içinden aldım melankolimi

karanlık bir ceset torbası gibi

örtüyorken fezayı

suların akmayı hatırlayamadığı bir masaldan

çıkıp gelen çok güzel bir saka kuşu gibi

kondum dalına yalnızlık ağacının

beni de unut lütfen, beni de bırak

hafızanın uçurumlarından

bilinçaltının dipsizliğine usulca

çünkü ben ağrısını ilaç diye yutan

sızısını 

bir sevgilinin bileklerini kavrar gibi tutan

tenhasıyım bu şehrin 

tenimde hiçbir su damlasının okşamadığı

bir çölün kum renkleri var

seni düşündüğüm yeryüzü atlaslarında

benim içinde bitmek bilmeyen

bir yol var, yolcusunun sen olmadığı

beni de unut lütfen, bana unuttur

kan ağzımda adının kırmızısını boyar

anımsanmakla lanetlenmiş

bir aşkın karşılıksızlığında.