Kasaba Ve Sen

Şimdi;
Sensizliğin sesiyle birlikte
Bir uzak akdeniz kasabasındayım.
Paylaşmayı öğreniyorum burada
Sonra çığlık olmayı
Sessizlikte...
Bir uzak akdeniz kasabasındayım
Ne tanıyan var ne bilen.
Bir uzun yürüyüşün son demindeyim,
Yanımda sen varsın
Bir eski masal kahramanı, birde biriktirdiklerimiz
Yada biriktirmeye çalıştıklarımız.
Umutla karılan,
Gelecek güzel günlerin özlemi
Sahi sen neredesin?
Bugün dört bir yanda seni aradım
Tarihi konak ve sokaklarda
Varoşlara çıktım sonra çocuklara sordum,
Gelecek düşleri kuran kızlara,
Biraz karamsar biraz yorgun
Ama umutlu analara...
Seni sordum dört bir yana
Tarifini verdiler, seni anlattılar
Tanıyorlardı seni,
Oysa sen; buralara hiç gelmemiştin
Bu sokaklarda dolaşmamış
Kasabanın bu yakasını görmemiştin
Ama sen ülkeme benziyordun
Ve bu yüzden seni heryerde tanıyorlardı...
Farkındayım saatler eskidi
Birgün daha devrildi ömrümüze
Oysa ben hala sokaklardayım
Son duraklarda bekliyorum sonun olma umuduyla...
Sen ise;
Bilmediğim bir şehirde,
Yüzünü görmediğim ve tanımadığım insanlarlasın
Gülüyorsun belki hayatın akışına bırakmışsın kendini...
Tanrılarla konuştum bu akşam
Seni sordum onlara.
Sustular, Bakmaya başladılar bana
Tanrılar hep böyle suskun mudur?
Neden susuyorlar?
Yoksa bildikleri birşey yokmu
Tanımıyorlarmı seni
Sonra ben tanrılaşmaya başlıyorum
Biliyorum tanıyorum seni
Ve bekliyorum şimdi
Sözcükler biriktiriyorum
Umutları dolduruyorum heybeme
Hep sana dair, hep senin için...
Yeni cümleler kuruyorum
Yağmurda ıslanıyorum seher vakti,
Hayaller kuruyorum kumdan kaleler yapıyorum
Kasabanın bir köşesinde.
Tanrılar gibi yapayalnızım şimdi
Kimse yaklaşmıyor yanıma
Bir vebalı gibi kaçıyorlar benden.
Oysa ben,seni anlatacaktım onlara.
Sende evrenin nasıl güzelleştiğini
Ve geleceğini müjdelemek
Aydınlık günlerin,
Kardeş sofrasında oturup
Taşımadan gelecek kaygısını,
Gökyüzünü içercesine bir bardak suda
Resmini çizmektir gökyüzünün.
Kara üzüm salkımım;
Bir uzak akdeniz kasabasındayım
Sonun olma umuduyla bekliyorum
Resmini çiziyorum boşluğa
Ve sözcükleri bırakıyorum artık
Sözcükler gitmeden, resmin kaybolmadan boşluktan
Ve son şimendefer kalkmadan gardan
Umuyorum çıkıp gelmeni,
Uzaklardan...
AHMET İNCİ