Kasımpatı Hüznü

Çözülmemiş bir basamağıyım ben

Karanlığım...

Düpedüz karanlık

Rutubetli gecenin gecikmiş saatlerinde

Yine ayyaş ayyaş dolaşmaktayım 

Yağmurun iğneleyici bir tonla çıkardığı ses

Ürkütüyor parmak uçlarımdaki

O davetsiz korkularımı

Ve ötesinde

- akıl hastasıymışım gibi- 

Kendimle konuşmalara başlıyorum

Sanırım korkuyorum herkesten

En çok da kendimden

Gözlerimin önünde bir kelebek bulutu

Yüreğimde kasımpatı hüznünün yoğunluğu 

Yalnız olanlardan biriyim ben de

Ve size hiç anlatamayacağım kadar

Soğukkanlı bir şekilde

Öldürürler yalnızları bir gece ansızın

Öyle bildiğiniz ölümlerden değil...

Bir kadının dudaklarından işittim ben

Nefes alırken nasıl ölündüğünü 

Ve şimdi karanfil kokulu zamanın tutsağı olmuş

Nerde ve nasıl yaşıyorum unutuyorum

Sokaklar beni tanımamazlıktan geliyor sanırım

Çünkü bu tenhalığın başka bir açıklaması yok

Alışık mıyım

Neden inkâr ediyorum bunu

Alışık değilim hiçbirine

Farklıdır her bir kalp kırıklığının verdiği sancı

Sanırım çok oldu kelimelerle küskünlüğüm 

Hangi birine dönüp baksam 

Tanımlayamıyorum kendi çapımda

Şakaklarımdan aşağı mahalleye süzülüyor bir avuç korkulu damla 

Ben dönüp dolaşıp aynı düğüme varıyorum

Bu çıkmaz sokak

Bu kelimeler atlası

Ne yazık ki kendime yabancı olduğum kadar

Yabancıyım hepsine 

Vesselam 

Bir kadın var aklımda

Unutamadığım

Ve yalnız

Ve yorgun

Ve sualsiz

Kim okuyacak bize bu gece mahur besteyi 

Şiirin sınırları dışında biz diye bir şey var mıydı

Bilemiyorum

Üzerimde saman sarısı bir acizlik

Bir kadını birden fazla kez kaybetmenin yorgunluğu var sanırım

Bu gece yine yarım kalsın her şey 

Özgür değilim... karanlığım düpedüz