Kasvet

Yatağın geceden kalma hali
Sanki kafamın içi
Evin her bir köşesi
Anlatıyor sessizliği
Yalnızlığı
İç sıkıntısını...

Perde aralığından odaya sızan gün ışığı
Uyandırsa da tüm canlıyı
İçimdeki ve evdeki kasvet havası
Hareketsiz kalmamı
Ve bir noktaya uzun süre takılmamı
Dikte ediyordu...

Adımımı attığımda soğuk zemine
Sorular üşüştü beynime
Ne, neden ve niçin soruyorum kendime...

İsteksiz ve ölgün hareketlerle
Dolaşıyorum evin içinde
Duvarlar üzerime gelse de
Derman yok kaçmaya dizlerimde...

Salonda ayrı bir kasvet hakim,
Önceki ya da bir evvelki günden kalma gazete nüshaları,
Çift olmalarına rağmen terk edilmiş çoraplar ve terlikler,
Açık çekmeceler içerisinde boş cd kapakları,
Dert ortağı televizyonun ısınmışlık uğultusu,
Üşüten geceye başkaldıran ve tek kolu kanepeden sarkan hırka,
Sessizliğe darbe vuran çay kaşığı ve bardak, dibinde yarım kalan umutlar,
Okunmayı bekleyen üzerine toz çökmüş kitaplar,
Bunca düzensizlik karşısında kendime gelme girişimlerin kalıyor akim...

Dedim ya çığ gibi büyüyor daralmam
Fark etmiyor evden uzaklaşmam ya da kalmam...

Kafamın içinde çözmem gerek
Kalbime söz geçirmem gerek
Canlanmam ve hadi silkin ve kendine gel demem gerek
Bunca gereğe tabiî ki birazcık istek...

Boş verdim gitti
Yine televizyonun karşısında uzandım şimdi
Zamana bıraktım kendimi
Bu sıkıntı, yavaş ve azimli kemiriyor beynimi...

Yeniden bıraktım kendimi gecenin ellerine
Ve gömdüm tüm sorularımı karanlık gizlere
Koyuldum yeniden sabahı beklemeye
Çare olur belki kasvetimi silmeye...

02-11-2011