Kavil

Z/amansız bir ütopya dağılır penceremde
Nasıl aşılır bilmem pişmanlık yollarından
Bilmediğim tüm renkler çözülür gözlerimde
Ben çoktandır hüznü s/akladım içime
Ben çoktandır sitemi savurdum saçının her teline

A ğ l a m a çocuk


Kızıl bir akşamı böl uykularıma
Gül serpiştir meneviş yüklü bir şafağa
Saçlarını dağıt aşktan küle dönmüş yüreğime
Zemheri gitsin aa çocuk
Bahar solusun avuçlarında


Şaşkın kederler yok artık
Yok derin uçurumlara yol açan hüzün yok
Ömrümün adresine muştu ek
Bunu öğren artık
Gül kokan ellerine umut yüklü şiirler d/insin


Sen
Esir zamana bıraktığım gönül aynamsın
Yüzüne bakmaya ne gerek çocuk
Her sol yanıma eğildiğinde
Sessiz bir çağlayanın
Özgürce akan çığlığı yüreğine ses versin


Sen
Mavi bir yalnızlığın derin koyu
Ellerimi götür yüreğine
Çözülmez bir nedendir hayatın sebebi
Bakışın kartal olsun
Düşüncelerin ebedi


Ola ki bir gün,

Özür dilersen yasak bildiğin zehirli kadehlerden
Esneyen bir gülün kokusuna üfleyerek nefesini
Ruhunu onaran bir şaşkınlık olmasın
Uçarı bir güvercin yıksın gözlerinde tutsaklık kafesini



K a v l i m d i r

Ben çoktandır hüznü s/akladım içime
Mezopotamya'nın tozlu yoluna gömdüm yüreğimi ç o c u k
Her geçişinde ez, ki kendime geleyim
Her geçişinde beni şiir diye oku
Ki..
Ezbere durayım bana ait olmayan yüreğini.
Karanfilin alnına ektiğim umut
Bırak ömrünü süslesin çocuk..