Kaybedecek Ne Kaldı

ardından...


havada sükûtun gölgesi,
ağır bulutlarıyla
sırtımda akşam,
susar
yedi tepe
yedi karanfil,
susar ağaç
susar kırlangıç,
kara çiti başımda şu hasretin...



yıldızlar da doğar mı şimdi,
sokaklardan çekildi
yakarışların ayak sesleri,
susar sloganları,
kocaman ormandı heycanımız
yanar da yanar
devran döner
ömür geçer
yanasın dünya...



sessizliğe doğrandı dilim dilim düşler,
kulağımda
sadece yelkovanın o bela sesi,
ölü bir arkadaştır ardından zaman
söyletir acı acı
kaybedecek ne çok şey vardı
kaybedecek ne kaldı...



uykularımı talan eder
acı ıslığı trenlerin
içimden akar endişe,
ayrılalı ne çok zaman oldu
daha yeni kavuşmuştuk,
ardından
susar taş duvar,
sıra kimdedir
geceyle gündüzün
sesinle sükûtunun
yedi kuşak
bu kan davasında şimdi,
susar kolumda kelepçe saatim,
sattım tası tarağı
ev bark
eş dost
kaybedecek ne çok şey vardı
kaybedecek ne kaldı...



mahşere ısmarlandı sesin
dönmez dilim
bu kederin lisanına benim
tutmaz elim ayağım...



ha demeli ama
doğrultmalı belini insan
vurmalı çekici tunca
susar ateş,
saban yarmalı toprağı
susar toprak,
öğütmeli bu çileden taneleri,
bak gör işte
dönmez değirmen
susar dere...



bu kan durmaz damarda daha,
aldandım boşa
cilvesine kelebeğin
susar kanat sesleri,
utanç bir sessizliktir ardında kalan
kapadı yüzünü gün
kara elleriyle,
ıssızlığın kanlı mührü basılır
yapısının kapısının üzerine,
susar kızaran sureti semanın,
ardından
söyleyecek sözüm kaldı
kaybedecek ne çok şey vardı
kaybedecek ne kaldı...



havada sükûtun gölgesi
arkası
yaram,
ardından
neyim kaldı...