Kaybedenler Fanusu

ölüm sessizliğinin çığlık çığlığa dolaştığı
gece yarısı sokaklarında ve
uykulu bir yalnızlığın sersemleşmiş düşlerinde
kaybettim özlemlerimi...

tutkularımı kaybettim sonra
kendimle olan savaş meydanlarında

derken
hayallerimi kaybettim
sıkı sıkıya tutmuşken bile avuçlarımda

sonunda her şeyini kaybetmiş biri
oluverdim birden.
etrafımda kimsecikler yok...
tüm sokaklar bomboş...

ama her yerde yankılanan karmaşık sesler..

savurgan adımlarla
ilerliyorum sonsuzluğun başladığı,
o varlık okyanusuna,
o anlamsız sesler dehlizine...

şimdi de dev bir fanusta buluyorum kendimi
benden başka kimse yok
sadece ben ve kaybettikleriminin
silinmez hatıraları var baş ucumda

kafamı çeviripte bakınca fanusun ötesine
binlerce kaybedenler fanusu
ilişiyor gözüme
yalnızlaşmış binlerce insan...
hepsinin kaybettiği şeyler farklı belki
ama kazandığı bir şeylerinin olmaması
ortak noktaları bakışlarında..

gerçekten hiç mi kazanmadık biz?
yoksa kazandığımız şeyleri mi kaybettik hep?
.
.
.

kaybedenler fanusu

çok yakında

mahşer meydanında...