Kaybetme Sanatı

su yanmaz deme

atlar yorulur koşa koşa 

dağları severdim de pek çok

şimdi bir yokuş bile

aşılamayacak gibi gelir ayaklarıma

unutmam gereken ne varsa

gözlerime koydum resimlerini

en kötüsü de

gençtim, coşku sanıyordum ben de deliliği

öptüm, kokladım ve seviştim 

kendimden koparırcasına kendimi

sandım ki değince birbirine iki nehir

bir baharın başladığı yere gelinir

ben ki kendine yağan bir bulut gibiymişim meğerse

hiç ıslatmamışım bir yüreğin yüzeyini

bakıp duruyorum 

sesinin rengini

görür müyüm diye, bir sağırın dünyayı dinlediği gibi

yıldızlar düşmez deme

atlar yorulurken de koşarlar üstelik

şimdi hiçbir yol yürünecek gibi 

gelmiyor ayaklarıma

yokluğuna

düştüğümden beri..