Kaybetmeler Hükümranı

- l -

hiç haz etmem şubattan

şubat bu

taş plağa kakılmış 

kulağı kemiren

tiz ve cızırtılı alaturka şarkı kıvamında

odun sobasında demlenmiş

sıcak ıhlamur dışında sevilesi yanı yok yani

belki biraz da tarhana

bana sorsanız

kış değil 

kahır mevsimi demeli

en büyük acımı doğarken yaşamışım çünkü

sonrası bugün işte

belki de bundandır kışları sevmemem

en çok da annem acı çekmiştir şubatta

beni doğururken

işte o gün bugündür

ölüm haberi nakleden 

pulsuz mektup zarfı gibi

acı taşırım elden ele

dilden dile

kendi içimde

- ll -

insan bir kere doğarmış

sonraki her yeniden doğuşu

yeni yenilgileri müjdelermiş 

budur hayatın öğrettiği bana

ellerimle dokuduğum

dokunup boynuma geçirdikçe

dokusunu yitiren urganımı 

kemer yapmış beline

sürünerek hicrete çıkmış 

yolunu bilmeyen salyangoz misali

çürüyüp giden bir ruh benimkisi

- lll -

keşke çerçi olaydım diyorum kimi

kimi sırtımda bohçayla köy köy gezip

gerçekleşmeyen hayallerimi ikram edebileydim insanlara

kimi sahipsiz yaylalarda ateş yakıp 

karacalarla laflayaydım

oysa 

başka diyarda dünyaya itilmiş

İstanbul'da bir kaideye mıhlanmış 

ama İstanbullu olamamış

güvercinlerin pislediği heykel gibi

cehennem iştirakçisi günah keçisinin tekiyim

yalnızlığımın bile içini çeke çeke ağladığı şu halimle

nereye gidersem gideyim

ne varsa elimde bir tarafta

uzaktan sevdiğim kadının

kalbime nakşedilmiş bakışı gelir sadece yanımda

ki bir yere gidebilmiş de değilim hâlâ

ölüm sonrası senaryolar kadar ütopik

yaşarken olanlar kadar sıradan 

yerini yadırgamayan düğmeler gibi

karanlıkta ışık gören kedi misali 

apışıp kalmışım tünediğim hayata

- lV -

ben

doğdu doğalı

yanlış kişileri sevme ustası

ümidini sırtlanlara yem etmiş 

nabzını ulaşılmaz sevdaya denklemiş 

sararmış sarmaşık cesetlerini kefen bilmiş 

seyyah maraz kıskacında kalan kavruk kaderi

seyyanen her anına taksim edilmiş

düşleri mazgallardan akıp giden 

devrik bir kaybetmeler hükümranı

son sözünü söyleyemeden yığılan ağaçlar

son isteği sorulmadan dökülen yapraklar 

kendisinin bile farkına varmadan

gölgemi sırtından vuran güneş ışığı gibi 

kimsesiz

sırtı

leşçillerin mesken tuttuğu

bıçak yarası tarlası

hışmı iniltiden ibaret 

ihtişamı geceyle kısırlaştırılmış