Kaybolurken Güneş

neylesin kelimeler
kıvransa
da
heceler
hayat kanunu diye bir şey
var
acı mı acı
sızıları da cabası
yanar yüreğin
parçalar kopar canından
ruh hüzünlerde
bulanır
göz yaşlarını tutamazsın
taş bassan da nafile,
çaresizlik
kurşun gibi vurur içerden
toslarsın duvarlara,
bilsende faydasız
tutunursun
kör topal umutlara,
teselliler
çıkmaz sokaklarda kayıp,
bilinen caddeler geniş ve uzun
anlamsız manasız bakışlar
kollar gözetler
yolları,
bir işe yaramıyacağını bile bile
neylersin insansın,
ayrılık
o
kadar zor ki
birde
vermek zorundaysan müsaadesini,
bunu
kalbe emretmek
cehennemin ateşini gölgede bırakır
zor günlerin eşiğinde olmak
bir uçuruma benzer,
atlamak
ise
ertesine,
kelimelerin tarifsizliğini
tam on ikiden vurur
kaybolurken güneş
semaların
ötesinde...

(Berlin,06.02.2017)