Kayboluş

kudurmuş gecenin yırtık elbiselerinden
sallandı rüzgarın sessiz çığlığı

bir ölü mezarı gibi, zamanın içinde
kan kırmızı...

ak sakallı bir dede yalnızlığında
gün yüzü ölü toprağından koptu
ağlayarak

ve belki de son gün batımıydı
sallanan rüzgarın peşinde ve belki de
son bir demli çay bardağında
bırakılan silik bir ruj iziydi sevgilinin siluetinde kaybolan
bedenler.