Kayık

aynı rüzgârın kayığında
gözleri dumanlı yolcu


içime aktı
yeryüzü kavkı
içime
hüzün yolları
toprak uzantısıyla sallandı çocukluğum
sakladım soluğumdan yağmur içen
köy evlerini..



serin kayaların
yorgun ve uykusuz çukuru
ıslanmazken kimse oralarda
gözyaşımla geceye dokundum
cama vurdu bir el
kendimi özledim



kırık günlerin bileklerinde
bir gün daha geçiyor
inceliyor ayaklar
yine de saklarken yüzümü
yalnızlığa vuruyor kapı
diyorum
uykular masum
ak bir çiçeğin gövdesinde
sonra kıyamıyorum
gözlerimde baharın kar ayazı
bir yerden sonra hep
kendime dönüyorum

buğday benizli çocuk saçlarımı okşuyor
burdayım diyorum
yanında
çamurdan kuleler yaparken
geçiyor başımın üstünden martılar
anlıyorum sesini

....