Kayıp Kapılar

karanlığın dilsizliğinde
Ve dağılmış parçaların alevinde
kızıl pas


yürür kendimden dışarı aydınlık
dudaklarım uzun soluklu Ay



bu yüzden
oyunların ve ıslanan zamanın astarlı yağmurunda rüzgar külü
derinleştirir bazı yaraları
her seferinde
yeni bir şiire taşınmanın yolculuğuyla unutuyorum durakları
birkaç kişiliğin herkesine ayna tutan ellerim
yalnızlığı kullanıyoruz
sele kapılıyor bir şiirin evvelinde zaman
ne garip
yarınlı korkunun bulut gizinden yüzüme vuruyor uzak yakınlıklar

Ki,
aramıza çekilen ırmağın saçlarında
değişiyor karanlığın dalgın bakışları

gökyüzüne bırakılmış uçurtmalarda kayıp kapılar
burada ve
hiç bir yerdeyiz

....