Kayıp Odalar-III

Kayıp odalarım pişmanlığın istikametinde,
Kalbimdeki ıssızlık esaretin peşinde.

Yorgunum,
Alnımın üzerinde uyumaktan,
Korkarım,
Kayıp odaların birine sığınmaktan.

Alnımda kış damlaları,
Mevsimsel deri döküntülerinde kaşıdım kalbimi.
Kepek kepek döküldü yüreğim,
Benliğim açık yara,
Kayıp odalarım belkide tırnaklarım arasında.

Bu ayrılıklardı dominolarımı deviren,
Çirkin figürleri gösteren.
Bu basitlikti,
asaletimi
Odalara kilitleyen,
Ben artık ben değildim,
herşey bu K/ayıplar yüzünden


Ordaydım,
Annemin ellerinden kayarken,
Soruyordum;
Neden!...
Hep aynı ben değilim diye,
Neden!
Kayıp bir odada
Numaram bile belirsizdi.
Ama neden?

Sır gibi gizlenmiş
Açığa çıkmayı bekleyen vicdan muhasebesiydi
Bu odalardan sızan bir ben,
topladım parçalarımı,
Elimde valizime sığdırdım benliğimi,
Kayıp odalarımın trenini beklerken
Sorguladım yine kendimi
Peki kim kaybetmişti de beni,
Ben arıyordum kendimi?
Yoksa o aranan kayıp oda
Ben miydim?
Kendime hangi yoldan varabilirdim
Hangi yol açıktı?
Hangisi Zararsızdı?