Kayıp Şiir 1

Keşke tüm şiirleri ezbere bilseydim
Ve tüm anlar anı olsaydı belleğimde...
Boş bir tren geçiyor şimdi
Beynimin dehlizlerinden....
Geçmiş zamandan geliyor,
Bilinmezliğe giderken...

Parlak ışıkları aydınlatıyorken boş koltukları,
Anılarımın treninin o yolcuları,
Ne zaman,nerede,hangi istasyonda
İndiler?.....
Ben göremeden,
Ben bilemeden....

Biletçi olsaydım keşke
Ve en az bir kaçak yolcu yakalayabilseydim,
O trende.........
Anılarım o beyaz,krem koltuklara gömülmüş,
Geçmişin o binbir türlü kokusu sinmiş
İnsan-nefessiz,
İnsan-sessiz
Havasına vagonların....!

Son istasyon nerede?
Ve bu yolcusuz tren
Nereye böyle....?
Üstelik ben karanlıkta,
Yalnızlığımın şakaklarında,
Atan bir damarken...
Ve o filmi her an,her saniye,
Yeniden seyredip,yaşarken....

Anılarımın treni...
Yaşamımın treni...
Makinistsiz,
Işıklar içinde,
Ve gözlerimin önünde,
Nereye gidiyorsun böyle....?
Gözlerimin içine içine.....
Tünellerden geçe geçe...
Her tünelden geçtiğinde,
Daha da parlak ışığın.
Ve boş koltukların,
Gözümü alıyor....

Kalbime mühürlenen
sevdaların,
sevgilerin.....
aşkların....
insanların,nefeslerin,
rengi ağlıyor.!!!!

Boğuluyorum,nefessizliğimde...
Her sabah
kalkıldığında artık...
Gün-aydın deseler de...
Onlar gül kokmadıktan sonra....
Aydın olmuş günler!
Bana ne.................!?


Memesinden hayat emdiğim annem,
Gözlerinden sevda dersleri aldığım
O ilk adam,
Babam.............
Halen düşlerimde.

Göğsümü kesip,otopsi yapsalar...
Kalbimi besleyen en az iki damarda
en az iki pıhtı bulunacak!
Adlarını bildiğim baharların,
Adlarını yeniden koymaya çalışmayın!
Her bahar,her sabah
Başka adla çağrılacak.....
O kalp atmasa da....
Ve hayat donup kalsa da,
Kalbimin sol odacığının
İlk hatırlanan ampulünün gölgesinde....
En az ikisi boğulacak!!!!
Belki pınarında gözyaşlarımın,
Belki de biriken kanımın derinliğinde...
Gözleri birbirine bakmasa da...
Sol kalbimin,
Sol yanında
Hayat dursa da!
Frenleri tutmasa da trenin!
Gözlerim annem,
Gözlerim babam...
Gözlerim anı olamamış anlarım,
Gözlerim koklanmamış gül bahçeleri...
Gözlerim sallanılmamış salıncaklar,
Ve açmamış çiçekler kokacak.......!!!!

Yalnız bir düştü bu.
Yalnız bir düşüştü...
İç dehlizlerimde karşılaştığım
Gölgelerle oynadığım oyunda.

Bindiğim o salıncakta
Boğulduğum o denizde...
Ve yalnıızlığımın kuytusu
Yüreğimde, sakladığım....
Sessizliğime sardığım,
Acı sandığım!!!!! Acının!
Benim olmasını dilerken umutsuzca.....
O boş tren ,
Gözlerimin önünden geçip,
Kalbimin serap kuytusuna düştü.
Bu birinci düştü hatırladığım...
Hatırlamadıklarımı acılarıma sattım....
Bir eskici geçiyordu kapının önünden
O'na bağırdım...
Sesim yokmuş
Sonradan anladım!

21 şubat-kayıp şiir 1-kayıp şehir-2010