Kayıplarım

neden bu kadar acı kara yazılarım var
başka insanlar nasıl düşünürler
nasıl yaşarlar merak ediyorum.
ben genç yaşımda acılarla boğuşurken
yakınlarım bir bir toprağa karışırken
anılarım tek tek terk edip yok olurken
siz olsanız bu dünyadan ne umardınız.
kardeşim annem yeğenim iki teyzem
amcam halam anneannem babaannem
zaten hiç olmadı dedem
daha da hatırlayamadığım kim bilir kimlerim
hepsini gömmek ne demek bilir misin?
kimi bedenen genç kimi ruhen
teslim oldular Azrai'le belki bilmeden.
ya da kimbilir gitmek istediler her biri
bir diğerine kavuşmak istediler.
bu muamma bilinmez yanlarına gitmeden
gitsem ki ne;
ses yok soluk yok bir kuru mezar taşı
önüme dikilen
ses yok ruh yok
onlar değil biliyorum
orada ziyaret ettiğim
sadece anılarımı tazelemeye
artık gelmeyecek günlere dönüp
iç çekmeye gidiyorum.
ve sonra ne zaman eliime kalem alsam
yas düşüyor dizelere
yaş düşüyor sayfaların her bir yerine.
bu yüzden acı hissediyorum
ve acı düşüyor hislerden payıma
hep bir sızı soldan sağa yazılması imkansız
tariflere sığmayan ifadelerden muaf kendine has bir
uslüple dişlerini kalbime geçiren bir tuhaf ucube
ve bu yüzden huzur değil mutluluk değil de
acı keder hüzün düşüyor
her bir milimetere kareme.
neyse ki utanç değil ayıp değil
kayıplarım var benim bu hayatta...