Kayseri Varoşlarında Çocuk Olmak

Kayıp bir umut denizinde, kayıp insanlar şehri...
Arşa endam durmuş varlığın kutu binaları,
Yarılan çatlayan hayallerden, keşkeler fırlıyor,
Sahibi olmayı diliyor orada bir parça umudun.
Erciyes yükselir, binalar peşi sıra,
Rahat yok; yorgun adımlılara, varoşlarda,
İçi su dolu çukurlar üzerinde sek sek oynayan çocuklar

Vita tenekelerinde yeşertilmiş hayatlar,
Açmış çocukların kirli yüzlerinde çiçeklerini.
Rahat birkaç lüks için mi mahkum ettiniz,
O çocukların asgari ücretlendirilmiş hayallerini?
Şafak bile geç söker burada şatafatın dan kullelerin.
Lakin habersiz burada dağ tavşanından.
Adını bilirler o çocuklar bilir misin?
Rahatın yüzü unutulmuş 500'lük cüzdanlarda,
Isır kuru ekmekleri çocuklar, anne pişirimi nede olsa.
Nasibimiz buymuş deyip yarına umut kaşıklayan çocuklar.
Derim batmış hayat bu sokakların unutulmuşluğunda
Ağlıyor Erciyes başında duman, bu çocukların yarınsızlığına.

Çarpılmış duvarlar, yıkıldı yıkılacak,
Oturmuş önünde, ölümden habersiz gülümseyen çocuklar.
Canını çekmiş evlerin nem, Küflü yeşilinden iz bırakmış ardında
Uçtu uçacak çatıları, birkaç telin hükmü olmasa.
Kent dedikleri hayal yıkılacak üzerlerine habersizce.

Olmazdın olamazdın sen ey hayat! Bu kadar acımasız.
Llime lime, ezim ezimdi yüreğim,
Misafirliğim biterken Kayseri'de,
Ardımda bırakıp o çocuk gözlerinde ki ışıltıyı,
KAHIRLA TERKETTİM BU KENTİ...