Kederleri Kokuşmuş Binlerce Eski

verecek bir karşılık arıyordum
göğü uyutmalıyım size gelmeden
bilmiyorum
farkında mı bulutlar konuştuğumuzun
pencereler kuyuya benziyor
neredeyim
siz nerede

kelimelerin bulvarında bizi işiten olmadı
kalsaydık birbirimize
hem gözlerinizi yeni tanıdım
efkar çukurunun gizemli öpücüğü
kavuşuyordu sesinize

kaldırımlar kalktı yollar tükendi
kanatlanarak geçiyorum uçurumlardan
arzular ve yeni gülüşmeler
baharı sızdırıyor ağzından
eğer ağlarsam
koyunu meleyen karga bulutu gökyüzünde
yağmurlar kıskanacak aşkımızı

sadece bakıyorduk siyah bir düşün penceresinden
yoklukla sıvanmış bir anlatımın çaresizliğini
duymasaydım yüreğinizde
öylesine açılmış sayfaların homurdanmasına yenik düşüp
bu değil
bu değil
bu da değil
rüzgar konuşuyor hadi uyu
uykusuna kanacaktım düşen hayallerimin

batan gün ışığı olsa inanırdım
ya da avazımı susturan gün ortası
öyle değil
öyle değil sevgilim
kanımı buruşturan kainatın sancısı
kabul ediyor kalbimin son dileğini

sana dokunduğumda anlayacaksın
güneşin dünyaya sevgisini
kederleri kokuşmuş binlerce eski
tavanından dökülürken aydınlıkların
küçük yağmur ağzımla
sana ıslanacağım.