Kefere

Beyaz, kırçıl, seyrek sakallı biri
Gördüm, dediler ki: Şiirin piri.

Şiir yazarmış her şeye boyuna,
Zengine, fakire, züğürt soyuna.

Karşımdaki masaya oturmuştu
Hiç aksamayan bir düzen kurmuştu.

Gelirmiş her gün bu kahvehaneye
Sabah on birde, şaşmazmış saniye.

Sarı yapraklı eski bir deftere
Yazarmış şiirlerini Kefere.

Adını bilen yok, lakabıymış bu
Masaya da bir isim: Kuzey kutbu.

Yüz vermezmiş kimseye, konuşmazmış
Kefere'nin varı yoğu bir sazmış.

Çalmayı da bilmezmiş ya; ?Yadigar?
Mevta babasından kalmış diyorlar.

Düşündüm ki ?Yadigar? baş ucunda
Uyurken Kefere yaşlı avcunda,

Ne var ne yok saysa gerek her gece,
Uyansa gerek boş avuca, nice.

Sabahlar Kefere'de bir bitişin,
Başlangıcıdır ki son birkaç dişin,

Gücü yettiğince kahvaltısını,
Ederek bekletmez son sevdasını.