Kekremsi Buğu

Duman ve is yaşında geceyi uzatıyorum
Karanlığın kızıl çubuğunda güneş demidir
Kuşlar eğilip kalkar söz edilince aşktan
Çünkü zaman
Turnaların ırmağa usulca indiği
yağmur ıslağı...


Sıcak düşü üşüyen kıyıların
Yol hüznünden gül esmerliği çarpar
Gölgeleri dokuyan suların yumağında
Yalnayak çocuklar baharın diline
şiir taşırken..
Küllenen ışığın yangınından
doğar susmalar
Varoluşun gürültüsüz sazında dağ fısıltısı
Uçurumun oyuklarında yalnızlığın
uyuyan bebeği..
Gizinde solgun gülümseyiş belki,
Belki de burkulan bir sesin çöl menekşesi



Ağaçların doruğuna okyanus gibi
kabardığında kent
Geceyi uzatıyorum
Gözlerimin çığlığını emzirirken
çan damlaları
Kekremsi buğunun soluksuz göğünden
irkilir içim
Bir çocuk bulutları söker
Aydınlığın sarışın kanatlarına



Ay parçası vaktin
Apansız dudaklarına dökülür
Buğdayın uzun ve
ince bacaklarıyla aşk..
Suskuların günlüğüyle çatlar tohum
Özlemse bir kuşun çığlık ikindisiyle
sesime oturur

Sıyrılır gelir işte her gece bir tren
Yırtılmış tülüyle pencereme