Kendi Düşen Ağlamaz

içimdeki nefret
kanla yüzüyor
ruhumun derinliklerinde çırpınışlarım
boğulma hissi verir gibi...
yanan her gölgede eriyen sabır taşlarından kalelerde
tek kale maç yapan
japon kale çocuklarının efsanevi hareketlerinde biriyim
nedendir bilmem aptallığın
koynundan atlayıp
bitikliğe yüz tutan körpeliğimi
mala ile sıyıran yarama
şeker basar oldum tuz bulamayınca
apışıp kalır olduk

dertleri değiş tokuş eden
kıldan tüyden nedenlerin üzerine
su üstü lakırdılardan
sıkılmaktan öteye
uzaklaşmak isterken küstahlıkla vurulmak
bencillikse
yalakalıktan medet uman gençlere
armağanım
kendi düşen ağlamaz olsun...