Kendi Halimde

Ben pek tanımazdım...
Aslında
Çok zaman yan yana
Bulduk birbirimizi
Aynı yangının ortasında...
Hep kıyısından geçip
Hiç dokunmadım onun yanmışlıklarına...
Ta ki ikimizde erittik
Bitirdik
Elimizdekileri
Bir baktım onunda bana dönmüş
Kırmızı bozuğu yeşil gözleri...

Ben pek anlamazdım
Yanında
O kocaman garip dünyasıyla
Savaşıp dururdu hiçliğin ortasında
Benzetirdim kendimi ona
Çünkü her dönüp ardımıza baktığımızda
Yenilmişliklerimizden çok
Yanılmışlıklarımız kalırdı
İkimizin de uçarı aklında...

Çok zaman olmadı
Kendimi tanıyalı
Nasılsın bu gün diye
Sormaya başlayalı...

Anladım ki
Boş verip kendimi
Hep başka yüreklerin
Kırılgan köprülerinden bakmışım
Uçarı sevdalarımın
Ardında bıraktıklarıma...

Çok zaman olmadı
İçerimdekiyle tanışalı
Alıp karşıma
Adam gibi konuşalı...

Meğer benden kırgın
Benden yalnızmış
Onun bakışları...

Şimdi kol kola ağlıyoruz
Birbirimizin yangınlarına
Benim canım ondan çok yanıyor
Anlamsız sancılarına...


Ve anlıyorum ki
Tanımalıymış insan kendini
Dinlemeliymiş gecelerce
İçindekinin sesini...

Çünkü bir kez kaybedince insan
Kendi içinde,
Kendi benliğini
Çekmesi zor oluyor
Yalnızlığın derdini...


Selim Seven

Kelkit - 2009