Kendi Kendine Konuşan Şiir

benden duymuş olmayın aman ha!

İstanbul da 'uyu demeye geldim 'şarkısını,
çalıyordu sokak çalgıcıları
bir belkiyi de hıçkırık tutmuştu o ara
çok yaşa demişti,
son şey hatta
ve yine o ara...
delikli bir uykuya açılmıştı,
içine kapanık iki göz oda da
can kulağıyla duymamıştı,
evin dar köşesindeki sevda
bir de hiç unutmam demişti,
başlarken anlatmaya
unutacağını da unutup
yarını çalmıştı çalar saatin biri,
uyanakalınmıştı sonra

her neyse...

aynı gecenin sabahında
yüzden düşen bin parça
ve içinden ağlamak gelen kadın
bin bir bahane toplamıştı birlikte
yeryüzü sokağında
kanat değiştiren kuşla da,
geyik yapmışlardı
yeni örülen duvarların tuğlalarına
salmışlardı düş ormanına
tuğlalar da delik deşikti ha !

bakın bakın, benden duymuş olmayın sakın


çiçeği burnunda bir hıçkırık
elma demiş
o bildik oyunda da
kimse çıkmamış...
parmak kaldırmayan çocuksu duygular
kırmızı kordelalar takmışlar
ayrı ile gayrıya
üstelik beş paralık bakla atmışlar
Allah kavuştursun diyen
çingene dualarına

her neyse o ara

oynak şarkılara anason katıyormuş
İstiklal de İstanbul,
istiklal madalyasız insanlarla
meşk aşkı arıyormuş
bir davul göz kırpıyormuş zurnaya
güle oynaya
armudun sapıyla,üzümün çöpü
dilden düşüyormuş,
ayrık otları yanına
görmüşler elinin körü
ile gecenin körü
ve rivayettir hatta...
bir adam şefkatli elleriyle
İstanbul'un boğazına sarılıyormuş da
kimse aldırmıyormuş

benden duymuş olmayın sakın
aman ha...aman ha
laf aramızda


suadiyekasımikibinonyedi
Demir Mutlugil