Kendi Leyla’mdır Şimdi Aşk

Gül /istan/bul muş gibi değil buralar...Kendi Leyla’mdır şimdi aşk, çiçek bozuğuyken bitkisel hayat da ki sevdalar. Gün gala gecesi, çıkmıyor vedaların sesi kesildikçe alkışlar

Dün hala sancılı

Sancısız doğuyorken yarınlar

Evcilleşti iyice yalnızlıklar

Çoban aldatıyorken yıldızlar

Kadın eli değmiş kıtlıktır bu,

Aç, açık bütün y/azıklar

Yanıyor kırbam da ki su,

Sürahi ile oynaşırken bardaklar

Kilit taşları anahtarsız

Laftan anlamıyor,

Üstümüze gelen duvarlar

Kolları kadınlı adamlar geçmiş,

Bilinen iskeleden

Sırtlanıp belkilerini

Dün pencere de tül iken

Nedimeler tutarken eteğinden

Dünyanın döndüğünü keşfetmişler

Kendi etraflarında bir kere daha

Beni tekrar yaşa,

Diyemez ki giden

Virgülsüzdür,

Kuyruk takılamayan noktaları

Ben kapamadım ki sonra kapıları

Kapandı kendiliğinden

Günler perdelenirken

İçime sindiremem, içlere sineni

Lam da yok, cim de işte

Asma bıçağıyla bağ bozulurken

Dudağı boyalıdır hüznün

Sebepli üzülürken yaşanmışın inkârı

Şiirler de yaşatılır bazı yaşayanın,

Sonradan görme duyguları

Gözleri suyu sık emer

Eski hikayelerin arka fonunda

Bas/tonlu gibidir dudakları

Deve çanı olur vahaya,

Buz atıkları

Efkâr basmış gibi durur,

İmza kaleminin kara/rsız uçları

Denkler toplanmış bir araya

Boğazı sevmişlerin içi uğurlanırken

İskelede sahte tebessüm

Yanaşanın yolculuğuna

Acabadır halat telaşları

Çımaların boynunda

Sıkılıyor boğaz

Yüzünle konuşamıyor susanlar

Bir telefon kadar,

Yakındır aslında bana

Hatırımı da sorar yalnız kaldıkça

Aynıyım derim hep ben

Bir tavuk göğsünü gösterir

Bir kazan dibini

Şekerleme yaparım yokluğunla

Bir de işte...Bir de

Çok olur gibi olurum

En yakın yabancımla

Ne denir ki...

Gökkuşağı değil ki yağmuruma

Tarçın de hadi uğurlarken kendini...Bu kapanan kapıların şifresi

O şarkı da bizim değil zaten, yanlış basılmış bazı notalar

Suadiyemartikibinyirmibeş

Demir Mutlugil