Kendi Masalında Geride Kalanlar İçin

Unutulmaya yüz tutmuş bir şarkının
Notalarından düşlüyorum tebessümlerini.
Makamsız umutlar beslesemde
Savaş sonrası harabe şehir gibi içim
Yıkımı ince ve nazen ellerin yaptırdı ama
Kanıtlayamıyor hiç bir kanun yada adalet.
Suçu turnalara attılar en son
Gurbet serildi geriye kalan hüzünlere...

Suskunlukları bile özlüyorum
Dudaklarının kelepçe dokunuşlarından...

Tabiata aykırı adımlarımı
Pranga bozması acılarla yokluyorlar.
Her sonbahar esintisi
Silmeye çalışıyor hafızamdan gözlerinin rengini
Başarı oranı yüzdeleri çatlatacak kadar insafsız
Keşkelerle yokluyorum çünkü her gün
Her saat
Her dakika, kendimi...

Benliğimden arta kalmış bir sen var ellerimde
Avuçlarımda büyütüyorum ateşini...

Anka kuşları, cüceleri, ve
Prensesleriyle
Kayıp masallardan kaçma kahramanlar gibiyim.
Sanki mutlu son başkasına bahşedilmiş
Ve unutulmaya yas tutmuş bazıları...
Sanki yok oluyorum
Sanki sen oluyorum
Ve bileklerim kırılıyor hatıralardan.

Gölgem asfaltta payidar büyürken
Beyaz gözyaşıyla sarılıyorum kendime
Ve delikanlı baharları özlüyorum
Geçmişin çelik çomaklı çocukluk aşklarından...

Yanlızlıkla baş başa bıraktığında beni
Bisikletimden düşen bir çocuk oldum
Ayağa kalkarken başladı ayrılık
Bütün zamanım
Elimdeki çamura
Dizimdeki yaraya
Ağlamakla geçti...

Mehtaplı gecelerde hatıraların doluşuyor
Tebessümlerimin yakamozuna...

Ellerinde çatlamış ay ışığı sesleri
Gözlerinde harlamışsa eğer
Paris'in incisini, Medine'nin bekçisini
Tamamlamıştır kendini kısır tutulmamız.
Dirhem dirhem kayıp masalımızda
Mutlu sonsuz hayaller süsledi ellerimi
Yazık ki ben;
Dayanamayıp sürme olurum yine hüzünlerine
tebessümlerimle...
Kaçarsın sonra prenses gibi
Saçlarını asfaltta yaka yaka...

Gözlerim tebessüm yoksunu, sağnak yağmurlarla yaşayacak
Ama olsun;
Ben yeteri kadar gülmüştüm sen yanımdayken...
idare ederim...