Kendi Sevdalar

Hepsini saysan dörtten bir fazlaydılar
Sessizlik sanki beşikte sallanır gibi,uyumuştu
İki tarafı meyilli vadide gölgesizce yürüdüler
Soğuk nasırlaşırcasına vurdu yüzlerine
Köpeğin hırıltısı,cephanesi bitmiş silah gibi susmuştu
Katırın bacakları,diğer bacaklarını tokatlıyordu

Şimdi kenarsız bir ufuk geçeceklerdi,kıvrılarak
Artık o azgın öfkeleri yoktu
Sarıya tutsak ovanın ötesindeydi toprak
Birbirlerine geçercesine sokuldular
Nefesleri koyulaşarak tüttü,
Hepsi bir anda aynı tarafa baktı,sözgelimi
Toprağa doğru kasılarak,gözleri.....

Şimdi tonlarca kabaracaktı toprak
Kırbaç gibi kazmalarla,çatlatılarak
Nasırlarında elleri kanlı,
Terleri bedenlerinde özgürleşerek
Onlarınki artık durmaksızın,günboyu
Toprakla sevişerek.........