Kendim

Ve daha önceleri
Kendimde biriktirdiğim ağlayışlarım vardı
''ve'' den önce engel tanımaz imla hatalarıma dem vuruyordu dilim
İnan bana kendim! İnan bana
Başka bir kılıfa uydurdu kendini bütün renkler
Gök ve okyanus esirgedi maviden rengini
Ve daha birçok şey ve daha çok az şey hırsızı oldu başka şeylerin
Çık bak dünyaya kendim! Çık bak dünyaya
Herkes biraz herkes, her şey biraz çaresiz

İnsan dediğin ne kadar ki kendim
Ölümü bekleyen sonların merak gözlerinden başka...
Yaşarken omuzlarına bastığım toprak
Ölürken ne kadar da sana benziyor kendim
Renkler, toprakta da gözlerimi ürkütüyor... Korkuyorum

...ve son
...ve son/suz/luk
...ve yokluk
Mitolojik öykünmelerin sırtında taşınan gezgin hışırtılar...
Adı alnına çakılmamış türdeş duyguların parmak sürülmeleri...
Nedir son nedir son/suz/luk nedir yokluk
Evet, bunlar kendim
Çırılçıplak bedenine yazılmış alfabesi olmayan harflerden başka...

Önce ve daha önceleri tadıldı ölümün buruk koparılışı
Oysa çizgiler sarkıtırken gözleri, daha bir koşmalıydı insan kendine
Utançlaşmadan, yaşamın cinayetinde gülerek kaybolmalıydı insan
Bu değildi yaşamak kendim! Bu değildi yaşamak
İnsan sayıklarken bile, anlamlı dualar kadar kutsal sayılmalıydı yaşamak

Ve daha önceleri
Kırılmış üzüntülerin avuçlarında yasaklanmış sabahlarım vardı
Yaşamayan martılarca izliyordum denizin heybetini
Annemin sesi gibi törpülüyordu vicdanımı son günahlarım
Birini öldür kendim! Birini öl
Ki başım içime eğilmiş, sesimle çarpıyorum yüzüme

Bir yeminin tanrısal kefenine birçok yalan sığdırdım
Ama renkler
Dudağıma damgalanmış kızılcık hüzün taneleri
Ey kendim pişman ol! Pişman kal
Kendin hakkına... Ölü renkler aşkına...

Bundan sonra kendini hiçbir zaman sevme kendim
Bırak içindeki sevgi kırbacı işlesin son katlesini