Kendim
Kendim; Kendim;
En yakın ve en uzak
Bazen can dostum, bazen kanlı bıçaklı düşman...
Kendim;
Varlığımı en çok hissettiğimde, olmadığımı haykıran
Yok olmak istediğimde elimi tutan...
Kendim;
Sevdiğim, küstüğüm
Hasretini en çok çektiğim...
Kendim;
Tek çarem
En çaresizliğim...
Kendim;
Çocukluğum, ilk gençliğim
Gerçekliğim...
Kendim;
Gidişlerini bildiğimden
Gelişlerine sevinemediğim...
Tek olmak istediğim
Hayalim...
hep mi ikilem..?
"olmak ya da olmamak" gibi mi..?
hesaplaşmak mı..?
umut mu, ideal mi, hayal mi..?
kendim - ben - varoluşçuluk gibi..
Jean-Paul Sartre,
" İnsan özünü kendi yaratır ve özünü kendi yaratan tek nesne insandır. İnsandan başka her nesnede yapış varoluştan önce gelir..." der ve "Ancak varolduktan sonra bir şey olacaktır, hem de kendisini nasıl yaparsa öyle olacaktır. Yani insan insanlığını kendi yapar. " diye sürdürür.
çalışmalarımın bir bölümündeyse;
"yağmak sağanaklarla varoluşun kırık çizgisine akmak muttasıl akmak kirpikler gölgesine kanayan özlemleri eritmek potasında kalmak yapayalnız bu ateş ortasında... bilirsin"
diye sürdürmüştüm varoluşla ilgili düşüncemi...
değerli şiir dostu, şiirsel yapı ve tekniği yönünden henüz istenilen düzeyde olmasa da çabalarınızdaki yoğun gayret ve enerji, bizce takdire değer olarak gözlenmektedir.
başarının yüzde doksanbeş çalışmakla elde edileceğini bildiğinizi düşünüyorum.
yazınlarınızın devamını diliyor emeğinizi kutluyorum dostlukla...
Teşekkür ederim hepinize...🙂
yalnızlık insanın, eksik yarım yanı... insanın kendine yalanı
ah bu başlangıç ve bitiş hikayeleri ! Kutlarım şair!
bir başlangıç ve bir bitiş hikayesi,, insanın kendinde başlayıp kendinde bitmesi,, güzel bir anlatımdı,,
kutlarım bahar.