Kendime Bir Çuvaldız

sen bana kulak asma!

dengesiz ve düzen-dışı biriyim

sağım-solum belli olmaz

bir bakmışsın: gerekçesiz-ölçeksiz

alıp başımı gitmişim yaslanıp yağmurlara

her beceriksizlikte birinciyimdir

en hafif işlerde elim ayağıma dolaşır

iki yumurta kırıp omlet yapamam

(hükmen mağlûp sayıldım bütün boğuntulara)

süpürülmüş avluda yürümekten âcizim

sen beni umursama!

şiire bulaştığıma bakma sen benim

kayda değer bir izlek kurguladığım görülmüş mü

böyleyim: sökük-dökük

böyleyim: ışıksızım

allah'tan soyutlanmış enkaz altında

bugünlerin habercisiymiş meğer

o günlerde yaşadıklarım

kalbim avuçlarımda

çocuktum, ufacıktım, dolaşırdım ölüleri

uhrevî gölgesinde serviliklerin

sarsıla sarsıla

canımı sözcük sözcük didikleyen sevgili!

döşüne diken batmış bülbül müyüm ne

sürgünlüğüm sesimden anlaşılıyor

rüzgârını yüzümün atlasına yönlendir

sevilmeye sevilmeye pörsüyen avazım var

onu sevmeyi n'olursun öğren

götür beni, turgut uyar'ın "göğe bakma durağı"na

dökülsün belleğinden kardelenli duyumlar

dökülsün bana

(*): Bir Nokta, Ekim 2016, Sayı 177