Kendime Yazdığım Mektup - Son

Kendimi çok özlüyor,
Kaçıpta gittiğim diyarlar karanlıklarda
Nedamete müptela serzenişler büyütüyorum
Uzadıkça uzuyor dönüş hasretim..
Her akşam kurduğum mahkemede bir kalem kırıyor
Her tan atışında kendi ipimi çekiyorum
Ve esame defterinden her sabah kendi adımı siliyorum

Hain ve kahpe bir film şeridi geçiyor gözlerimdem
Yıkılmış bütün ömürlerin altında kendim eziliyorum
Bütün yoklukları ve bütün yalnızlıkları kucaklayıp
Şehrin hengamesinde kendi kayıplarıma karışıyorum
Ve her doğan yeni çocuğa inat,
Kendi mezarımda, kendi üstüme toprak atıyorum

Divite, hokkaya, yazıya yemin olsun şimdi
Yemin olsun bütün gidipte kalemiyle yaşayanlara
Kanıyla ene-l Hak yazana
Duasıyla tufan koparana
Umuduyla ateşte yanmayana
Teslimiyetiyle bıçak altına yatana
Üç kez gömleğiyle imtihan olunana
On emirle saray yıkana
Nefesiyle cansıza can katana
Yemin olsun "Oku" emriyle okuyana ki,
Elim kalem tutarsa, kırılsın
Usumdan kelam geçerse, çatlasın
Lâl olsun dilim, göz ferim sönsün
Bir daha " bir daha " dersem
Bütün İstanbul'un üstüme yürüsün..