Kendimi Sana Atmadan

ırmağın suyu yukarı gidecek sanıyorsun
uçuşan sineklerin kanatlarında yardım var
nasıl durdururum karnımın gürültüsünü
kendimi sana atmadan

hep ölüler çıkıyor karşıma
sigara uzatacak oluyorum üşüyorlar
karşı dağın pencereleri dinliyor karışıklığımızı
zor dönen vanalara asılı sucu ellerinde
canımızı alıvermek için koşan orduların gürültüsünden kaçıyoruz
pervazın şaklattığı şakaya konuyor güvercinler

daha da ağlamak istiyorum istasyonları duyunca
kalabalıklar içinde saklamış
arzular iniyor kalbimizin yokuşunu
yok bir ses var arkamızda
seçemiyorum kayboluşunu

iki keman hatırlatıcısı bulutların güvertesine çekiliyor
yorgunluklarına şapka çıkartan geçmişlerine
konuk oldukları rengin lahitleri kızıyor
sivilcelerini patlatan kızın etek renginde soğuyor hava
acaba ne düşünüyor

içimi baltalayan eksikliğin yarısıdır yollar
inanırlar bir de bulacakmış gibi aksını
çıldırdıkça karışır suyun eğimi boğazıma
çakılır kalır gemiler
geçemez olur kalbinin yakasına.