Kendimle Başbaşa Söyleşi
Dağ olamam belki,ama bir taş kadar sert ve sessiz durabilmeyi cok istiyorum.
'' Kendi elimizde'' diyen o kader inancı olmayan ümit tacirlerine cok fazla soru sormak istiyorum.
Kelimelerimi kaybetmiş, bir bebek kadar çaresiz im konuşamıyorum.
Kendimle konusmaktan da çok yoruldum ayrıca
.........
Hayat,
beni bir gün değil bu gün rahat bırak artık. Vermediklerini istemiyorum,verdiklerini de al git diyorum artık.
Bir başıma kalayım.
Onu da kıskanırlar korkuyorum.
Sen diyebileceğim sesime ses verebilecek bir yar da dost da istemiyorum artık.
Sen de benden bi git .
Hayat sız, sorumsuz,kalmak istiyorum
hayasız ve onursuz olmak yerine.
Hic kalayım bir parça bile olmak çok bana....
Bir balyoz la vurulmuş kadar kötüyüm
Hissiyatlarımda.
Yanılıyorum demek istiyorum
Yanılıyorum
Kötümser olan benim
Diye kanaatimi tamamlayıp
Suçu üstlenmek.
Ama hayır ...
durum bundan daha vahim biliyorum.
Belki içindeyim diye anlatamıyorum
Belki de kendimi dışarı atıp bakmaya çalışıyorum.
Bir seyler eksik
Bir şeyler fazla.
Hangisi pirinç hangisi taş ayıramıyorum
İçsel bir dökülüş. Belki de yürek muhasebesi bu olsa gerek.. Benim de böylesi; kendimle sohbet olarak gördüğüm şiirlerim var. Aklıma gelen şiirlerden birinin başlığı şu:- HERKES KENDİ LİSANINDA AĞLAR NURETTİN.. Gerçekten öyle değil mi.. ağlamasında bir lisanı var..
Yürekten tebriğimle
KENDİMLE BAŞBAŞA-SÖYLEŞİ