Kendimsizim

Kendimsizim yar.

avazım çıkana kadar sana sesleniyorum
gidişinin ardından
çok selalar okundu
ve ölüm kadarda soğuktu
yüreğimde avuç avuç acı biriktiirken
hep sana düşüyorum o dikenli yüreğine...


an sonra gülüşün geliyor aklıma
dem vuruyorsun sana yazılan mısralarıma
her bir söz ateşten gömlek oluyor
saçları ah o saçları diyorum
her teline cümlelerimi asıp
boğuyorum teslim ediyorum gecenin koynuna..


elim değiyor hatıralarına
toplayıp odanın köşe başlarına sığdırıyorum
yarım kalmış hatıraları
kalbimin bütün bağırışmalarına bile tıkıyorum kulaklarımı
her yer sen ve sessizlik
ve dört nala aşk kokusu
sonsuzluğa bürünürken acıyan yanlarım
bütün kelimlerimi
yutkunup sana olan özlemleri sustururcasına
çırpınıyorum kana kana...



mavi bir aşkın son yolcusunu bekler gibi
hala umut taşıyıp uzaklara nasıl bakıyorum böyle
dudaklarımda acı gülümseyiş
ve gözlerimde biriken nem
ki içime çöreklenen cocuk sessizliği
liğme liğme dökülüşüm
ben nasıl ölemedim daha..


Hadi gel dudaklarımı kitle
çığlığımı sustur benim
rüyalarımın kabusu ol
uykularımı bol...


Hazandan sana kalan
umutsuz bekleyişlerin son sözleri bunlar işte:
karanlık kapıların ardından kalan
ilk ve son sevdamın hakirişiydi
ben her gece oluyorum yokluğuna
ve her gece sessizlikten kaçıp
sığınıyorum yorgunluğunun koynuna
gersini sen anla yar...
ama sende duymadın görmedin beni...


Kendimsizim...
Hazan yilmaz