Kendine Eşkıya

Kendi yoluma dikilmişim haberim yok
Kendi kendimin eşkıyasıymışım meğer
Umudu haraç verip eğmişim boynumu
Fikrime tıkmışım bütün olumsuzluğu

İçimde bir şehir varmış ki sormayın
Daracık, sınırlandırılmış ve kimsesiz
Şimdi sonsuzluğa doğru sınırları genişletmeli
İçimdeki kalabalığı ve zenginliği sonra seyretmeli

Düşte acebalarım vardı bir yığın
Bir kışın aklım donuverdi ansızın
Keşke dememenin yolunu buldum
Ve kararlı bir adımla kendime kavuştum

Artık hayat konrol edilebilir
Ve zihnime göre şekillenebilirmiş
Bu kısıtlamanın ana mimarı bendim
Ve büyük bir zevkle yıkıcısı da ben oldum
Karşına oturup işte kendimi sana sundum.