Kendine Eşkiya Şiir

Elimi çektim b/aşımdan ağırsa da gam değil eteklerim tutuşmaz,
Nasılsa hissiz bilekleri sözlüğün
Kan bulanmaz ruhuna
Gece kendine eşkıya nasılsa.






Güneşte yaktım irisini bakışlarımın
Başaklara orak değerken naçizane vurguyla,
Ram'ım kendi vicdanına arpa boyu yol gider
Bilmeden keskinliğine değdim hasretin
Fiil çekerken es'im kaçtı gırtlağa.
Açıldı yüzüme düşman kapılar
Nas/ipsizim yine yeşeren güncelerden
Sinmiş buz kesen cehennemler hayallerin dibine
Kirpiğimden yüreğime davranırken zıpkınlar suskunluğuma boğuluyor heceler






Umut sesimde umursamazlık mama/fi/h
Beklentiyi bırakmıştım evvelden
Zor günlerin ertesinde zehirli çıngıraklar sığdı meşrebine gecenin
Adamlık hamuruna uyar mıydı intikam
Rengârenk sözcüklerde paralandı köylerim
Tebessümleri yaralayan kentlerden döküldü nihavendim.






Sahi kefenlenir mi anılar?
Tabuta sığar mı duyulmayan intizar?
Lanetin biri bin para çeşnili mısralarda
Suyun öte yakası ısınmaz yakamoz yansısından
Herhangi bir günden tövbeye nasırlıyım
Dili şad önsözüm kanatsız kirpiğimin neminden.
Eyvah gülüşüm düşmüş gölgeme
Yazık ki,
Puslandı ayaz kesildi sütten yaz.






Ve sadakat sancıma da
Ki vicdana inat
Ki bedene kafa tutarak
Ki özünden geçerek
Ki g/öçünden sonsuzluğun
Ki ruh toprakla berdel
Ölümsün sen sadakat.
Ölüm/sün gençliğinle
Geç kaldı ilkbahar
Alnını dayadı efkâr
S/aklandı nefes içinden
Kavga göğe ruhunu kurşunladı
Son üfürümünle...



Not Biteviye hayat hikayeleri.