Kendini Hatırlatan Cehennem

bu ruhu bolca öp Tanrım...









nina, al götür bu masum serinliği
ateşi yuttum
çulsuz şehirlerin sisini
köylerin kardan kapanmış yollarını
masalın devini

patlamaya hazırlanan bir yanardağın ürküten sessizliğiyim
bakma gözlerime
içimde yanan cümleler ziftleştirmiş hiç'liğimi


çığlıklara yaklaşan kaldırımların puslu akşamıyım
karın boşluğumda Tanrıyı ararken
ağrılarımın ahı tuttu
şiirlerim alacakaranlık yanlarını üstüme boca etti
nina
ben artık ölüm oldum
katledilen hayallerim bunalım yaşarken
bayat şarkılarla avunamam
gözlerimdeki bu tuhaflığın tek şahidisin
bakışım duaları unuttuğu için
düşlerim darmadağın
gölden atılan su'yum
parçasıyım çöl sessizliğinin
masumiyetimi sakla
kır aynamı nina

memleketin kursağına takılı kalmış kelimeyim
yanlışları görüp 'devrim' diyemeyen
yenilginin gerçekliğiyim
aşk denilen
kırk üç dönümlük sonsuzluğun yağmalanmasıymış
sevgilimin gamzesinde iç kanama geçiriyor çıplaklığım
bu kadar büyük düşler kurmamalıydı adım

nina
ben artık ölüm oldum
beni damıtan
saçlarımla oynaşan
tutsak şehirlerin yollarını okşayan
güneşe inanmıyorum
ekşiyen beynimde başlayan bir isyanın türküsüdür bu
duymasın beni kimse
bu zavallılığım 'sevgi' çokluğumdanmış
kendimi yere bıraktım
yeryüzü yasaları yesin beni
ben artık ölüm oldum nina

son sonesini de okudu kabuğumdaki yara
çıraklıktan ustalığa geçemeden bu can
erdemi tükürdüm ucuz dünyaya
umudun yalancısı olmak yıprattı renklerimi
aşktan deliren fırtınanın dünyayı terketmesiyim
son veriyorum dansıma

gizimin gökyüzündeki görüntüsü
çok acımasız saldırıyor ruhuma
alnımdaki ince çizgiyi bırakıyorum cehennemin kapısına
evrenin hatasıdır ufkumu lekelemek
ben artık ölüm oldum nina
önemsemiyorum...